کریسمس مبارک

Merry Christmas
Be sure to take some time out of your busy life to enjoy the magic of the holidays of this season!

خارگل

هر از گاهی آشتی می کنم با نگاهش

نگاه خار گل سرخ

______________________

بی آواز

انسان ها در چشم یکدیگر فراموش نمی شوند، کنار گذاشته می شوند

دمیان ... هرمان هسه

ما شخصیت خود را خیلی محدود می نماییم، فقط چیزهایی را به او نسبت می دهیم که خود ما انفراداً تمیز می دهیم و آن را به منزلهً اصل استثنایی تلقی می کنیم؛ اما هر کدام ازما کائنات را در بر داریم، به طوری که بدن ما تمام درجات تحول را از خود به وجود می آورد. حتی از ماهی گرفته تا خیلی بالاتر از آن. همچنین در روح ما هم آن چه را که در روح انسانیت حیات داشته است، زندگانی را از سر می گیرد. تمام خدایان، تمام اهریمنانی که روزی مورد پرستش بودند، چه به وسیله یونانی ها، چه چینی ها یا کفار و بت پرستان، همه آن ها در وجود ماهست. همه در همان جاست. در تحت شکل امکانات، امیال و وسایل بروز می کند

______________

از داستان پرنده در تلاش رهایی خود از تخم است

نویسنده : هرمان هسه

ترجمه: خسرو رضایی

باستانی

 خلاصه ات که می کنم

گربه ای می شوی رها شده بر دیواره ای بلند

که هول افتادن لاغرت می کند

ملوسک باستانی ام

تو بوی گربه نمی دادی

یادا، یادا، اهتزاز پلنگانت

بر بام چهار سوق دنیا

مرثیه ی روزمرگی هایم رها شده بر دیواره ی بلند زمان

آن جست و خیز چابک

بر چینه های کوتاه- یادت هست؟

شعر از محمد علی بهمنی

نیما

...

عالیه، نسیمی که موهایت را تکان می دهد، صدای

من است

بارها از تو می گذرد و تو او را نخواهی شناخت

چقدر قشنگ است

تبسم تو

چقدر گرم است

صدای تو

وقتی میان دهانت می غلتد

...

اشعار از نیما یوشیج

برگریزان پاییز

هر پاییز فصل برگریزان مردمانی شد که پاییز سال بعد دیگر نبودند؛ بر روی هر درختی که جوانه زدند مبارک شان باشد

چنان من که روزی کنارشان بودم و دیگر نیستم. باد، این باد سرد و نابهنگام پاییزی مرا نیز چنان آن ها، با خود برد  

Paulo Coelho

هنوز ایران

ای پاییز، زردی ها و سرخک های درختان به کنار 

با نارنجی های شان 

در دلم غوغایی به راه انداختند

که هیچ اخگری را توان در افتادن با چشمان تو نیست

ماه مهر

... تابستان با هزار رنگ و تماشا تموم شد

تابستان

تابستان

چقدر کم اومدم اینجا

چقدر نیومدم تا گرد و غبار خونه قدیمی رو پاک کنم 

*

چقدر بی سلیقه شدم

چقدر 

چقدر

 حالا پاییز اومد

ماه مهر و عشقم اومد

پاییز

ماه حسرت و آرزوم اومد

*

طبیعت مرا بنواز

بهت نیاز دارم

بیا

بیا

...

تابستانه1

هوا بارانی است. تمام شب قبل، باران یک بند باریده است. صدای پرنده ها به گوش می رسد. آواز می خوانند. زیر باران. لابلای شاخه های درختان. می پرند و به دنبال آذوقه ای حتی ریز، مسافت های طولانی را طی می کنند و دوباره برمی گردند. گاهی تا دم دمای غروب هم پیدایشان نمی شود. سینه آبی و سینه سرخ با هم دوست شده اند؛  تا دوماه دیگر بزرگ تر می شوند و وقتی از سفر برگردم دیگر رفته اند. آه وقتی از سفر برگردم. هنوز از من می ترسند. کاش پرنده ای را مانند درنا، روی شانه خود داشتم. کاش می توانستم به عقب برگردم و با دست های خود به طوطی سبز قبای خود سیب و استخوانکی بدهم تا به چنگ بگیرد و قرچ قرچ کند و بخورد و نیمی از آن ها را هم بریزد روی زمین و بعد بی اعتنا سلانه سلانه برود داخل قفسش و بنشیند و چرت بزند

دلم برای همه درناهای این دنیا تنگ است. می خواهم برای ساعاتی بروم باغ گلستان، رادیو و ارک؛ بشینم روبروی همان پنجره قدیمی بلند چوبی مشرف به حیاط کوچک رادیوی دهه هفتاد عمرم. بهار باشد و ببارم با همه خوشرنگی برگ  برگ های سبز درختان کهنسال چنار روبرو و یکی یکی طوطی ها را با نگاهم دنبال کنم

باران اگر لحظه ای دست از سر این شهر بردارد، دلم به شوق تابستان از راه آمده،  کمی جا باز می کند و دلم بیشتر تنگ درناها خواهد شد

کتاب

کتاب که زیاد بخوانیم، بهتر می توانیم با ناملایمات و طوفان های زندگی مواجه شویم

واپسین روزهای خرداد 94

 اکنون خورشید از پس کوه های ایران رخ می تاباند

ماه در میان آسمان شهر فرنگی من رو به ستاره های شب لبخند می زند

و آه

این همه ستاره که اغوا گرانه چشمک می زنند

و 

من مانده ام منتظر  

تا انتهای سحر گاه ماهی که  به سوی یک بغل خورشیدک عاشق، پرواز خواهم کرد 

بهار خداحافظ

خسته که می شوم می آیم این جا. در خانه را باز می کنم. پنجره ها را همین طور. سپس گرد و غبار می تکانم از سر و روی تنها اتاق خانه ام. چایی دم می کنم و کتابی باز می کنم. می نشینم کنار در خانه روبروی گل های آفتابگردان، منتظر تا چای دم بکشد. نسیم می وزد و رایحه دلنشین اقاقیاها را به مشامم می رساند. با یک چای تازه و یک کتاب و یک نسیم و گل های آفتابگردان من دوباره جان می گیرم

پروازم ده

بهار پیدایم کن

ماه هایی بس آمدند و رفتند 

از امسال

از پارسال

گم شدم

دوباره پیدا شدم

از دست دادم

و دوباره بدستم آوردند

این گناه من نبود

قفس تنگ بود

و پرواز آرزوی دیرینه من

کودک من

یک روز که با هیجانی بی نظیر بازی می کردم مادرم به من گفت تو دیگر بچه نیستی

از همان لحظه به بعد، کودکی از من جدا شد

Paulo Coelho

God judges a tree by its fruits and not by its roots.

_______________

Manual of the warrior of light

Paulo Coelho

بچه مردم داستانی از جلال آل احمد

داستان کوتاه بچه مردم از جلال آل احمد را این جا بخوانید

 تاثیر مستقیم شرایط  نابهنجار و نا مانوس اجتماعی و فرهنگی  بر رفتار فردی

قاضی ها راًی بر این داده اند

چه مادر بی عاطفه ای

مادر بد

جامعه بد

مرد بد

فرزند بد

همه بد 

زنده  باد یاد

جلال و سیمین

بهارانه

تاکنون بر روی بال پروانه ای نشسته ای

هنگامی که به آواز مرغکان گوش می سپاری

گریه کرم شبتابی را در زیر تابش نور خورشید دیده ای؟ 

خانه من

حال سبز بهاری ام، کجایی امشب؟

هوای شکوفه ای من

کجای این دریا نشسته ای

بیا 

بیا کنارم

نوازشم کن

دست هایم را بگیر

و دوباره مرا به رویاهایم گره بزن

*

من همان صاحبخانه بی ادعایی هستم

که یک روز

تنها به یک چای عصرانه دعوتت کردم

و افسوس

نمی دانستم

 روزی دیگر

به جرم همان عصرانه

توبیخم خواهی کرد 

__________________________

دوستان نازنینم تلخی امشب مرا بر من ببخشید

باید می نشستم کنار پنجره خیالم

...

تلخ تلخم امشب

سبزم

این روزها بهاری بهاری ام

سبز سبزم

بهار

...

می خواهم منطقی باشم

__________________________

...

می خواستم تو در انتهای خیابان نشسته باشی

من عبور کنم

سلام کنم

...

شاعر: احمدرضا احمدی

...

باغچه من... نرگس و باران 

بهار 

بهار

بهار

آدم ها

کاش آدم ها حد و اندازه خود را بشناسند

تا به آن ها نزدیک  می شویم 

 دنیا به کام شان می شود 

و

 تا آن ها را از خود می رانیم زود تلخ  می شوند 

و 

جام زهر به ما می نوشانند

***

دیگر رفته رفته از آدم ها دارم می ترسم

***

وفا

وفا

آن دیوارها و میله ها چه سیمانی و دوارند

نفسم می گیرد

*

بهار آمد 

تو نیامدی، هنوز

این شهر و این ماه، بی تو دلتنگ و بی تابند

نمی تابند 

*

گوش کن

باران می بارد

 پشت آن دیوار سیمانی ایستاده ام من

خیس شده ام

 دلم یک سبد اقاقیا می خواهد

یک سبد بهار

  یک سبد وفا می خواهد

همان جا بایست

همان جا بایست

بگذار خوب نگاهت کنم

لباس سپیدت را دوست دارم

وعده دیدار ما سال آینده

مهربان بودی امسال

تو هر سال مهربانی

...

خوب است

لباس سپیدت حالا دیگر می درخشد

الماس گونه ای تو

باور کن 

دروغ نمی گویم

خیال بافی نمی کنم

تو جوان ترین زمستان عمرم بودی... هنوز تمام نشده ای

توهرگز تمام نمی شوی

Abilities

Take extra time to think of the possibilities; then, try to see things from all angles
...

جمعه روزی

1

هوا ابری ست

تیره است

باران می بارد

باید بروم بیرون

 نمی روم

باید بروم چند عکس بگیرم

 در خانه می مانم

می خوانم

می نویسم

می پزم

تمیز می کنم

هرچیزی را سر جایش می گذارم

اضافات را دور می ریزم

اطرافم را خلوت می کنم

خالی می شوم

2

جمعه هایم که تهی شوند

دوباره هوای شان را پر می کنم

از خیال خوش تو

از رویای ناب تو

3

جمعه روزی

ابری روزی 

تکرار لحظه ها

حضور زمان

بی واسطه

بی تاًمل

می رود

بی پرسش

این زمان

این زمان پرشتاب و بی درنگ

تنها خیال شیرنت می ماند 

بمان 

خیال شیرینم

و 

لباس صورتی به تن هوای امروزم بپوشان

ای تو 

دل آویزترین عطر جهان جمعه هایم

...

...

آسمان عاشق است

زمستان

ای مرد سپید پوش خاکستری من

کم کم باید بروی

دل تنگت خواهم شد

...

 بهار خواهد آمد

...

بهارم آرزوست

بهارم آرزوست

آدم کوچولوها

پسندیده نیست تعدادی از آدم ها، طوری نشان دهند که به برخی از انسان های مشهور و شناخته شده در بین مردم، نزدیک هستند 

 و یا نزدیک تر از بقیه هستند. این نشان از حقارت آن ها دارد. انسان بودن به عکاس خوب بودن، نویسنده خوب بودن، نقاش خوب بودن، خبرنگار خوب بودن، شاعر خوب بودن، سیاستمدار خوب بودن، روزنامه نگار خوب بودن، دخلی ندارد 

 انسان بودن و انسان ماندن این "چیزها"، را بر نمی تابد

بگردید و بچرخید و جار بزنید ومرتب در شیپورهایتان بدمید

صدا ندارد

شما حقیرید، خودتان نمی دانید

این همه هندوانه های آبدار، رسیده و له شده را چه کسی زیر بغل تان می گذارد

ترش شده اند

خواهش می کنم کمی از آن هندوانه ها میل کنید

کوکب خیال

ییلاق بود. کوهستان بود. ابرها را می توانستی با دست هایت بگیری مشت مشت، بروی بالا، بالاتر، تا نوک قله. می توانستی همان جا، میان ابرها آغوش باز کنی و هوا را بنوشی. یادت است کوکب؟ هوای سپید لیلا کوه را یادت است

 *

 آن روز ایستاده بودم کنار در مدرسه، منتظر؛ گریه ام گرفته بود در حسرت دیدار وفا و یاد حرفش، تنم را به لرزه می انداخت که گفته بود؛ فروغ، بدان اگر روزی نیامدم، دیگرهرگز نمی آیم. مگر چند ساله بودم من؟ سال 57، انقلاب، ده قبر خاموش 

دیگر بازنگشت، وفا. از میانه آن جنگل تاریک، عبور کرد و گم شد

*

بیا کوکب. بیا در آغوشم. آغوش تو، تنها جان پناه آن روزم بود. همان روز، پدرت، بی دلیل، دوباره با کمر بندش افتاده بود به جانت؛ جانم را سوزانده بود آن مرد! تو کنار من، همان جا، روی همان کوه نشسته بودی و اشکهای شورت را مزمزه می کردی و من با سر آستین های گل و گشاد ژاکت گلی رنگی که مادرت برایم بافته بود، نمه شان را از روی صورتت پاک می کردم 

*

حسرت کودکی مان، آخرمرا می کشد. بیا بالا. بالاتر. من هنوزهمان جا نشسته ام. کنار ابرها. اندکی که سرت را بالا بگیری، مرا می بینی. همکلاسی پاک و معصومم، بالاتر بیا. قدم بردار. محکم. محکم تر

*

 بگذار حسرت بازگشت به کودکی بشود، شراب تلخ بزرگسالی مان 

*

تو را می بوسم. تو اکنون در کدامین اتاق این جهان، خانه داری؟ 

  

زمستان

سال ها قبل تر از این، من جوان تر بودم. تهران بود، زمستان بود، بهمن ماه و خط مستقیم جاری احساسات پنهان من در هزار توی  زندگی دهشتبارم... چنین زاده شدم، نگرانی و کودکی و ترس و گرگم به هوا بازی کردن هایم و حسرت از دست دادن تنها عروسک موطلایی ام که یک روز همبازی ام، "زهرا"، مژه های بلند او را کند و دو حفره برایش بجا گذاشت به جای چشم های عسلی درشتش. تهران بود، برف بود، پل سید خندان بود و فریاد در گلو مانده من. تمام راه را از میدان آرژانتین تا میدان رسالت پیاده طی کردم... در حسرت به آغوش کشیدن خاطره چرک و آلوده روزهایی که بی مهابا و طوفان زده مرا می گداخت

حالا سال ها از آن روزها گذشته است و من هر روز هی می گردم و هی می چرخم و هی می رقصم و هی، هی، هی  می نوازم خود را تا همه هجاهای چرکی گلویم را بیرون بریزم تا دوباره بهمن ماه بیاید و زمستان بیاید و هوا بیاید 

... 

و 

این زندگی ادامه دارد

خانه

...

زمستان بود... شال نارنجی من... ترافیک سنگین میدان ارک... تاکسی... خیابان فردوسی... برف... پارک اندیشه... قرار آشنایی... چشمان خواب آلود من...  آش رشته.... شکم های گرسنه... چای و دو حبه قند در کنارش... زمستان بود

A friend...

A friend will give you everything that you will ever need,

انفجار بزرگ زنده یاد هوشنگ گلشیری

داستان خوانی زنده یاد هوشنگ گلشیری

داستان انفجار بزرگ

متن داستان انفجار بزرگ

بی بی چلچله، امروز باران می بارد

...

چند سال گذشته؟ سی سال. سی سال گذشته است... چه سال هایی آمد و رفت. سال 63 بود. هنوز مدرسه می رفتم. هوای قلبم؟ استنباط خاطر؟ تهران سال های شصت. چقدر زود گذشت... کیومرث پوراحمد، فیلم بی بی چلچله اش را همان سال ساخته بود. سینما بود و هوا بود و تهران بود.  جنگ بود و جنگ بود و جنگ...همه چقدرسالخورده بودند، همه چه جوان بودند، همه کودک بودند، همه تازه بدنیا آمده بودند. از آن سال های دور تردید، تعقیب و گریز، بسیار گذشته است. بعد از سال ها چهره جوان آقای شجاع نوری و سیامک اطلسی را که دوباره دیدم یاد سال های دانشجویی و سینما شهر فرنگ و سینما شهر قصه و سینما افریقا افتادم... "چلچله"، نام درختی ست که مجید کاراکتر اصلی فیلم، با آن حرف می زند. این درخت، دوست مجید است. تک درخت پر شاخ و برگی که بالای تپه ای است. مجید  چلچله را می شنود و تنهایی، ترس، تردید وعشقش را به پای چلچله می ریزد.  مجید در همان سال های نخستین طفولیت  به خوبی با مقوله عشق و دغدغه های دوست داشتن آشناست. فضای شاعرانه جاری در فیلم، انعکاس مابین دنیای واقعی و دنیای خیال ست. در واقع در این فیلم خیال هم واقعی ست

   

جمله آخر فیلم: زندگی بدون دوست داشتن، بدون محبت به زحمتش نمی ارزد  

وسواس از جلال آل احمد

در صورت تمایل، داستان "وسواس" از زنده یاد "جلال آل احمد" را این جا بخوانید