بهاریه یازدهم

روزهای کوتاه بی خاطره

خورشید را بیاد دارید؟

بهاریه دهم

خرم شهر آزاد بود

اسیر شد

دوباره آزاد شد

و اکنون

به نام آزادی

... 

بهاریه نهم

پدر همیشه می خواست به یک سفر برود

ساک سیاه بزرگش در کمد آماده بود

گاهی لباس های پشمی و گرم را از داخل آن بیرون می آورد و می پوشید

شاید روز سفر امروز نباشد

مادر همیشه دلواپس و توی فکر بود

غمگین بود لاله

وقتی نمی توانست سکوت مرگ بار خانه را بشکند

پدر همیشه خواب بود

تنها پچ پچ های لاله غبار هوای بی کسی را می تکاند

 زنگ تلفن

 می رود لاله

سفر بی بهانه

خسته از دیوار 

مادر بی خدا حافظی

رو بر می گرداند

...

هنگامی که پدر به سفر ابدی رفت

خانه را فروخت مادر

بعد از آن کلید خانه را در آب انداخت

لاله

 ...

حال نگون بخت

و 

خسته تر از هنگام تولد

گویا در بن بست تاریک

زهدان یک زن

فریاد می زند

منم لاله

دختر مردی که همیشه می خواست برود

بهاریه هشتم

یک روز آمد از پس روزهای بی شمار که دست باد تمام مهر مرا به تو به یغما برد، می دانم؛ بعد از آن هر سال بهاران، هنگامی که برگ های کوچک درختان نارون، با آهنگ خوش نواز باد، عاشقانه، می رقصند، تو را، احساس می کنم، اگر چه حس تلخی باشد اما به جانم نشسته است؛

بهاریه هفتم

مناسب حال امروز من
دیوار، علی اصحابی

بهاریه ششم

  عکاس این عکس

.....

سوسویی در دور دست

آن سوی پنجره

خیابان

تپه 

آسمان 

شبی بر البرز می ایستم

و 

زمین را عاشق می شوم

فردا که بیاید 

بهاریه پنجم

بعد از روزهای مدید که هوا آفتابی بود و خاک این جزیره، تشنه قطره ای باران، حدود سه روز است که باران می بارد، باران که می بارد زمین سیراب می شود و خیالم بال و پر می گیرد؛ فردا صبح که بیدار شوم موج شادی پرنده ها  را می توانم ازارتعاش صدا و آوازشان حس کنم
 باران را دوست دارم چون پرنده ها را شاد می کند و تو را دوست دارم زیرا پرنده ها را دوست داری

تو آواز می خوانی و هنوز خواب ستاره ها را می بینی، مانند باران

،گوش بده، آوازک قمری کوچک زیر شیروانی را می شنوی

حالا دیدار شکوه باغ، فوران همه احساس من است در اردی بهشت ماه غربت

بهاریه چهارم

 هنوزهم یادمه اون خط کش چوبی زرد رنگ ناظم کلاس پنجمم، خانم میاندهی که بالا و پایینش می برد و هی می زد روی کف دست چپش و با خشونت به بچه ها نگاه می کرد تا بچه ها ازش حساب ببرن. کم حرف بودم و کم رو. زود خجالت می کشیدم و ناراحت می شدم و اشک تو چشمام جمع می شد

آقای صالحی معلم ریاضی رو هم خوب یادمه. اونم یه خط کش داشت درست هم رنگ خط کش خانم میاندهی، کلفت و چوبی و سنگین و یه خط کش بلند و چوبی و ظریف تر. پسرها رو محکم تر می زد و دختر ها رو ملایم تر. آقای صالحی هنوز فشار و درد اون انگشت های سفتت که از سمت استخونی ش توی سر ما بچه ها فرو می کردی که چرا روی فلان مسئله گیر کردیم یا بلد نیستیم توی سرم باقی مونده

بارت سنگینه آقای صالحی

خیلی سنگینه

-------------------------------

گفتم ننویسم/ ، نشد