من یک دیوانه ام

نمی دونم وقتی دلت واسه شنیدن دعای ربنا با صدای شجریان تنگ می شه باید به کدوم گوشه از آسمون نیگاه کنی تا بتونی بشنوی؟ سال هاست که وقت افطار صدای اذان نداری و غروبها بنفش آسمون پائیزی حزن غریبانه صدای موذن رو کم داره، دلت پر می کشه و می خواد بره اما زندونی یه قفس کوچیک طلایی و پر از زرق و برقه؛ سحرها دعا نداری، پیچ رادیو رو می چرخونی، شاید گوش شیطون کر، جایی، کسی... اما نه! چشماتو می دوزی روی برگه کاغذ چاپ شده ای که از مسجد پاکستانی های مقیم این جا رسیده، پنج و بیست و هفت دقیقه بود یا پنج و بیست و هشت؟ یادم افتاد اذانی رو که تو اینترنت دیده بودم بیست دقیقه ای فرق داشت، خورشید سنی ها زودتر بالا میاد یا شیعه ها؟ معلوم نیست، ازاین رقم ها سر در نمیاری، ماهشون که از دو آسمون پائین می ره ، خورشید شون هم که در دو آسمون غروب می کنه
دلم می گیره
اینجا گم شدم
سر جای خودم نیستم
همسایه روبرویی ما اگر ما رو وقت سحر ببینه با خودش می گه این خارجی ها دیوانه اند، چه شکمو! وسط شب پا می شن غذا می خورن و دوباره چراغاشونو خاموش می کنن و می خوابن
این جا، بین زمین و آسمونی معلقی، انگاری یکی از اون بالا، دوتا دستاتو گرفته و تابت می ده
من یک دیوانه ام