فصل یعنی فاصله

فصل اول: بال پروانه ها می درخشیدند زیر پرتو آفتاب ظهر تابستان شرجی. نسیم ملایم دریا و چادر سفید گلدار مه بانو که از زیر سنجاق های سر او عبور کرده بود تا از سرش نیفتد

فصل دوم: روزی که کودک همسایه، زهرا مژه های چشم عروسکش را در آورد و او سراسیمه به دامن مه بانو پناه برد ده سالش بود. همان روز عروسکش را داد به زهرا تا چشم هایش را نیز در آورد

فصل سوم: ده ساله بود که جوان شد. عاشق مه بانو شده بود با دلبری های کودکانه اش. مادر دست هایش بزرگ بودند یا کوچک؟ بیاد نداشت، چیزی از مادر نمانده بود. گربه هایش را اما چرا، نرم بودند و خرامان راه می رفتند مانند مادر مه بانو، روزی که خرامان از نزد مه بانو رفت و تنها دستی تکان داد و دیگر هرگز بازنگشت

فصل چهارم: باران سیل آسای فصل درو و گرسنگی مه بانو. هیچ کس او را بغل نکرده بود. نمی دانست آغوش چه رنگی دارد

فصل پنجم: روزی که برادر زهرا کودک مه بانو را به نام پدر از آغوش مه بانو چنگ زد و با خودش برد باز باران می آمد. سیل آسا می بارید

فصل ششم: رنگ ده سالگی اش به رنگ چشمان مه بانو بود. درشت و سیاه