به دعوت باران گل می نویسم. در باره پدر و پدران

بهترین خاطره از پدر، تلخ ترین خاطره، اگر به جای پدر بودید چکار می کردید و در خاتمه با او صحبت کنید
دارم افکارم را متمرکز می کنم، گوی سفید حافظه ام می چرخد

بهترین خاطره؟
گوی سفید متوقف شد، چهار سالگی ام
زیباترین تصویری که از او دارم تصویر دست های قوی و مهربان او به دور خودم است هنگامی که مرا در بغل داشت و به بیمارستان میثاقیه تهران می برد. در داغ ترین فصل سال، تابستان سال پنجاه . جراحی که سه بار تکرار شد و هربار من و او با هم آن راه طولانی را از شمال تا تهران طی می کردیم. بعد از آن هر چه بود بیماری او بود و مراعات احوال او از جانب من

تلخ ترین خاطره؟
سریع حرکت کرد، ایستاد، در همین سال های اخیر، بیست و نه سالگی من
اتاق مراقبتهای ویژه ، مانیتور بالای سرش، هزار و یک لوله تنفسی و غذایی، تنفس آرام و متناوبش، سکوت اتاق، تصویر دست های من روی دست های افتاده و ساکن پدر، ملحفه سفید، بوی آمونیاک و الکل، تابش ملایم و خجلت زده خورشید صبحگاهی جمعه روزی شوم. چشمان وحشت زده من روی خط مستقیم مانیتور. فریاد من، قدم های سریع پرستار بخش. گریه من. پذیرش سفر ابدی او


اگر به جای او بودم؟
هیچ گاه فرزندم را قربانی یک وصلت خانوادگی نمی کردم

باهاش حرف بزنم؟
بابا جون حالا دیگه سال هاست تو رو به خواب می بینم. پلکمو می بندم و تو میای کنارم می شینی و گاهی هم زود می ری و من دنبالت می دوم، بعد تو بر می گردی و با اخم نیگام می کنی و من می فهمم که باید برگردم، هنوز هم فکر می کنی من بچه ام؟
باباجون نیکی رو دیدی؟ مث بچگی های خودمه نه؟ چتری های موهاش وقتی می رقصند یاد چهار سالگی خودم می افتم. تو چقدر دختر دوست داشتی، می گفتی دختر عزیز باباست. نور چشم باباست
خیلی وقته به خوابم نیومدی، قول می دم دیگه خوابامو برای کسی تعریف نکنم! بیا، دلم برات تنگ شده

سفر خوبی بود باران جان، کنکاش جالبی بود. متشکرم. چکار کنم وقتی تو مطلبی رو بخوای نمی تونم بگم نه
با اجازه ازاین دوستان دعوت می کنم تا در این بازی شرکت کنند

مهین نازنین
آقای بهرامیان عزیز
شهربانو عزیز
شیرین خوبم