شبی سرد و زمستانی بود. بیش از چند ماه نبود که به انگلیس آمده بودم. محیط برایم ناآشنا بود و به زبان انگلیسی مسلط نبودم! می رفتم اتاق عمل اما انگار داشتم می رفتم مرده شور خانه. پزشک گفته بود باید فوراً جراحی بشی. جراحی سختی در پیش داشتم. وحشت از مرگ باعث شده بود تا به عزیزی که همراهم بود سفارش کنم اگر از دنیا رفتم، مرا در همان شهر بالای تپهً بیمارستان دفن کند. اتاق عمل در یک مه فرو رفته بود. می لرزیدم. طوفان آمده بود. گویا در برهوت ایستاده بودم. آدمها غریبه بودند. آنها در صدد نجات من از مرگ بودند اما من آن ها را نداشتم. آرام آرام با نفس های عمیقم هم نوا می شدم و رفته رفته نور سفید بالای سرم در عمق نگاهم گم می شد. با خود نجوا می کردم دیگر بر نمی گردم
*
اما سفر ابدی تنها یک تصور خام بود. به هوش آمدم و به بخش منتقل شدم. محیط بخش همانند اتاق عمل برایم غریب بود. زن انگلیسی بیمار روبروی تختم، چشم از من بر نمی داشت. ناگهان بیاد ضیاء گل افتاده بودم! وقایع تکرار شده بود و تنها جای من و آن دختر زیبای افغانی عوض شده بود. ضیاء گل مبتلا به سرطان خون و چند سال قبل هم تختی مادرم در یکی از بیمارستان های ایران بود. یاد غربت او در ایران، یاد غربت خودم در انگلیس، یاد لبخند بی روح مادر ضیاء گل و نگاه وحشت زده دختر از زیر پتو هنگامی که خودش را پنهان می کرد، گاه و بیگاه به قلبم چنگ می انداخت! از مادرم می پرسیدم چرا دخترک خود را پنهان می کند و مادرم دلسوزانه می گفت طفلک خجالتی و مظلومه و حالا خودم در انگلیس تفاوتی با آنها نداشتم، من هم مانند ضیاء گل، می ترسیدم وخاموش می ماندم. اگر مادر ضیاء گل اینجا بود به طور حتم او هم تصور می کرد من خجالتی ام
*
بیاد یکی ازبیماران افتادم که گاهگاه برای احوالپرسی به اتاق مادرم می آمد و زیر چشمی به ضیاء گل ومادرش نگاه می کرد و می گفت باید همهً این افغانی ها رو بیرون کرد. خراب کردن ایران رو، مث مور و ملخ ریختند اینجا و مفت و مجانی دارن از امکانات ما استفاده می کنند؟ همه جور کاری هم می کنند، از قاچاق گرفته تا دزدی و هزار درد بی درمون، تو خونه زندگی شونم که بری می بینی بهتر از ما دارن زندگی می کنند. او و همسرش دو سال قبل از این بسیار تلاش کرده بودند تا ویزای امریکا بگیرند اما موفق نشده و بعد از تحمل هزینه و تلاش بسیار، نا امیدانه از ترکیه به ایران بازگشته بودند. همسرش بازاری بود اما ورشکست شده و سپس کوچ کرده ودر شهری دور افتاده از تهران زندگی می کردند و زن هر ماه، به خاطر درمان سرطان خودش مجبور بود به همراه همسرش به تهران بیاید
*
توان هم صدائی با زن را نداشتم. مهر چشمان قهوه ای دختر افغان، به دلم نشسته بود و از طرفی چهره غمگین مادرش وقتی دست های زمخت خود را زیر چانه می زد و به دختر بیمارش که گاهی از درد به خودش می پیچید نگاه می کرد و عمیقاً به فکر فرومی رفت قلبم را می فشرد پس از آن پی بردم چرا ضیاء گل خود را پنهان می کند و دزدانه به اطراف چشم می دوزد، مادرم اشتباه می کرد، او نه مظلوم بود و نه خجالتی، چون دیده بودم که چگونه از موضع قدرت با مادر و برادرهایش صحبت می کرد. ضیاء گل خود را از نگاه دیگران مخفی می کرد چون دریافته بود دوستش ندارند
No comments:
Post a Comment
لحظه ها می شکنند در عبور سایه تو