بی آواز

انسان ها در چشم یکدیگر فراموش نمی شوند، کنار گذاشته می شوند

دمیان ... هرمان هسه

ما شخصیت خود را خیلی محدود می نماییم، فقط چیزهایی را به او نسبت می دهیم که خود ما انفراداً تمیز می دهیم و آن را به منزلهً اصل استثنایی تلقی می کنیم؛ اما هر کدام ازما کائنات را در بر داریم، به طوری که بدن ما تمام درجات تحول را از خود به وجود می آورد. حتی از ماهی گرفته تا خیلی بالاتر از آن. همچنین در روح ما هم آن چه را که در روح انسانیت حیات داشته است، زندگانی را از سر می گیرد. تمام خدایان، تمام اهریمنانی که روزی مورد پرستش بودند، چه به وسیله یونانی ها، چه چینی ها یا کفار و بت پرستان، همه آن ها در وجود ماهست. همه در همان جاست. در تحت شکل امکانات، امیال و وسایل بروز می کند

______________

از داستان پرنده در تلاش رهایی خود از تخم است

نویسنده : هرمان هسه

ترجمه: خسرو رضایی

باستانی

 خلاصه ات که می کنم

گربه ای می شوی رها شده بر دیواره ای بلند

که هول افتادن لاغرت می کند

ملوسک باستانی ام

تو بوی گربه نمی دادی

یادا، یادا، اهتزاز پلنگانت

بر بام چهار سوق دنیا

مرثیه ی روزمرگی هایم رها شده بر دیواره ی بلند زمان

آن جست و خیز چابک

بر چینه های کوتاه- یادت هست؟

شعر از محمد علی بهمنی

نیما

...

عالیه، نسیمی که موهایت را تکان می دهد، صدای

من است

بارها از تو می گذرد و تو او را نخواهی شناخت

چقدر قشنگ است

تبسم تو

چقدر گرم است

صدای تو

وقتی میان دهانت می غلتد

...

اشعار از نیما یوشیج

برگریزان پاییز

هر پاییز فصل برگریزان مردمانی شد که پاییز سال بعد دیگر نبودند؛ بر روی هر درختی که جوانه زدند مبارک شان باشد

چنان من که روزی کنارشان بودم و دیگر نیستم. باد، این باد سرد و نابهنگام پاییزی مرا نیز چنان آن ها، با خود برد  

Paulo Coelho