شب دوم آذر

به موبایلت زنگ زدم ، گوشی رو برداشتی، تولدت رو تبریک گفتم، احسان گفت تو شریعتی هستید و اومدید واسه شام تولد، ساندویچ و بستنی بخرید، مواظب باش مث اون شب بارانی و دم کرده بهار، دوباره کافی گلاسه ها نریزه رو قالی، چقدر اون شب از دست تو خندیدیم، چرا دستپاچه شده بودی؟ دخترک هنوز دوستت داره؟، مهموناتون زیادن؟ گفتید میرین دنبال مامانم. وقت هایی که می خواستیم بریم بیرون ، مامان همیشه آخرین نفری بود که حاضر می شد، بابام همیشه شاکی بود، آخی
صبح که بلند شدم، می خواستم بهت زنگ یزنم اما گفتم جمعه است، صبح های جمعه بیشتر از هر روز می خوابی، دو سه ماهی بود که سی دی خام و مجوز نگرفته ای را که در واپسین لحظات شبی که از ایران می اومدم برام کپی گرفتی و دادی دست محمد، برام آورد، گوش نداده بودم، صبح دوباره به ترانه ها و صدات گوش دادم و دوباره دلم برات تنگ شد. اون شب محمد هم مثل تو نیومد فرودگاه، تو خسته بودی و اونم تازه بچه دار شده بود، قدیمها بیشتر با هم بودیم
می خوام اینم بهت بگم که سستان لاهیجان و تله کابین و چای و قلیون بالای اون کوه سنگی رو فراموش نکردم، اون گوشه دنجی رو که تو باغ سستان تو محوطه نی زارها پیدا کرده بودی ومی گفتی خاله، این جا که می شینم انگار از همه کس و همه چیز جدا می شم، من هم مثل تو کمی اون جا نشستم اما حس تو رو پیدا نکردم. کاش فرصت بیشتری داشتم تا کنارت بشینم و باهات حرف بزنم. چشم ها ی آبی درشت تو داره از تو قاب طلایی آویخته به دیوار روبرو نگام می کنه
به هیچ چیز نچسب برای اینکه هیچ چیز ماندنی نیست
برای من تا همین جا کافیه