کاظم پسر آفتاب و سایه

تا آن روز عراقی ندیده بودم یا اگر دیده بودم نمی دانستم عراقی اند یا نه، بقیه اسرایی بودند که در تلویزیون می دیدم، اسرایی که یا به عنوان مهمان و یا مهاجر در ایران زندگی می کردند؛

مادر کاظم زنی بود با چشمانی درشت و سبز و چهره ای بسیار زیبا و جذاب، کاظم پسرک سنگین وزن شانزده ساله او روی زمین می خزید، مادرش در صدد بود تا او را به یکی از مراکز نگهداری کودکان معلول بسپارد، تنها یک بار با مادرش به بهزیستی رفتم، گفتند باید پسرک را بیاورید تا ما ببینیم، فعلا هم در هیچ مرکزی جا نداریم، تنها می توانیم برای او کلاس های کار درمانی بگذاریم، اما مادر کاظم گفت بردن و آوردن او برایم مقدور نیست

نتوانستم هیچ کاری برای مادر کاظم بکنم
دیگر نرفتم او را ببینم
کاظم اما هیچ وقت مرد بزرگ قصه های من نشد. می ترسیدم به او دست بزنم، من هیچ گاه نوازشش نکردم

می دانم هنوز کاظم آن جا نشسته است، بیست و پنج سال است که نشسته زیر آفتاب و چشم دوخته است به کبوتران بام همسایه و رقص ماهی ها در حوض خانه، خانه مادر
گاهی تنها خراشی کوچک کافی ست، حتی اگر وسیع و عمیق نباشد. خدا را شکر می کنم که کاظم را در زندگی ام دیدم، من تنها به او لبخند زدم. همین برای من بس است. گاهی فقط کافیست ببینیم