خانه دلتنگ غروبی خفه بود

خانه دلتنگ غروبی خفه بود

مثل امروز که تنگ است دلم

پدرم گفت: چراغ

و شب از شب پر شد

من به خود گفتم: یک روز گذشت

مادرم آه کشید، زود برخواهد گشت

ابری آهسته به چشمم لغزید

 و سپس خوابم برد

که، گمان داشت که هست این همه درد

در کمین دل آن کودک خرد

آری آن روز چو می رفت کسی

داشتم آمدنش را باور

من نمی دانستم معنی " هرگز" را

تو چرا بازنگشتی دیگر

آه، ای وازه شوم

خو نکرده است دلم با تو هنوز

من پس از این همه سال

چشم دارم در راه

که بیایند عزیزان مان، آه

______________________

هوشنگ ابتهاج

قابل توجه: عکس بالا، از من نیست