پرنده ی بی قرار: شمس لنگرودی

این پرنده ی بی قرار

با نت زنگ زده در گلو

!دنباله ی آوازش را چه گونه بخواند

آیا زمان آن رسیده که دیگر

با عصایی

از شاخه های سرخ گلی زیر پر

از شاخه ای به شاخه ی دیگر پر گیرم؟

.تا کی باید منتظر بمانم

!چهل و هفت سال

!چهل و هفت خار

که به هر خاری

.دسته گلی بسته است

از این پیش تر چرا

.معنای چهل را نمی فهمیدم

می خواستم در آسمان بهار بنگرم

و مسیح را ببینم

می خواستم ببینم

به صلیب مانندگان، چه گونه

،بر استر جاودانگی می نشینند

.اما نگاه کن که چه بارانی باریده است

می خواستم ترانه داوود را بشنوم

و ببینم

.آوازهای جاودانه را با چه نت هایی می نویسند

آخر من

چهل و هفت ساله ام

و مداد من

بوی خون تاج مسیح می دهد

و نمی دانم دیگر 

آفتاب و پرندگان

.چه هنگامی زیبایند

!چهل و هفت سال

و این برای پرنده ای که آوازش را

 پیشاپیش

قسط لانه ی خود کرده

.هیچ عمر کمی نیست

به کجا خواهی رفت

و روزگارت را چرا

به چراغ های قرمز می بخشی

بی آن که در سراسر عمرت 

.صدای به هنگامی بشنوی

با این همه بازگشتی اگر و مرا ندیدی

و اگر دیدی که اجاق ها خاموش است

و سایه های خانه تو را نمی شناسند

نگران چیزی مشو

بنشین و ببین

شاید کسی به نام محمد

هرگز بدین جهان نیامده باشد

شاید کسی که تو می شناخته ای

مرغی غریب با بالهای سفید بود

که بر ملافه ی ارزانی نقش بسته بود

.و به رهگذرانش بخشیدی

آخر ببین چه گونه سراپایم سفید می شود

بی آن که دانه ای گندم

در هیچ آسیابی

 .آرد کرده باشم

__________________

پرنده بی قرار از شمس لنگرودی