روزها طولانی شده اما باز مانند قبل زود می گذرند، وقتی جای شان را به شب می دهند با همه دوری احساس می کنم می توان پشت شب خود را پنهان کنم، شب با همه مهرش نیز می گذرد و من دوباره روحم را به روز می سپارم، روز می آید و با رنگ آسمان رنگ می گیرم. رنگین کمانی شاید، یا که نه تیره و خاکستری، یا هم که زرد زرد می شود. گرم می شوم و دوباره در انتظار شب می مانم. خواهرم ازم می پرسید چی کار می کنی این روزها؟ گفتم : زندگی، روز را به شب و شب را به روز می رسونم. گفت: ما هم تو ایران همین طوریم، می گفت فروغ، آسمون خدا همه جا یه رنگیه، گفتم: نه، یه رنگ نیست. چرا این همه خبر بد توی ایران باید باشه؟ از یکی که خلاصی پیدا می کنی دیگری آرام آرام میاد و کنج قلبت خونه می کنه! می دونم همه این ها باید باشه تا این جهان در تضاد خیر و شر به انتها برسه، اما نمی دونم چرا گاهی بین زمین و آسمون معلقم. ساعت ها باید بگذره تا به شب برسم و گاهی در سرازیری هفته های خودم گم می شوم