در پیچ و خم کوچه های فاصله

نفس کشیدم بی تفاوتی و بی خبری ات را

در این جا

هوایی که از آن من نبود؛

چشم گرداندم تا ببینم تو را

چشم هایت را، آبی و زلال

بی حاصل؛

در میان همهمه مردمی که از من نبودند

دویدم تا سر آن کوه بلندی که یک روز

به نظاره نشست تولد من و تو را

به رسم خونی بسته اما خالی از هرگونه صمیمیت نهفته

دست کشیدم بر حریر نازک آن زمینی

که روزی پاهای برهنه مان را در آغوش می کشید

اما تو نبودی

من نبودم

و

تنها حفره خالی مهر تو بود

گویا از خاطر می برد

ذره ذره مرا

خاطراتم را

چشم هایم را

و کلامی که به سردی تو را بر آشفت

چکار کنم؟ دور است؛

و من دور بودم

از تو و از هر آن چه مرا با تو پیوند می داد
و

این چنین ست که هر روز در سکوت خود

خودم را فریاد می زنم

در چشمان مردمان غریبی که با کنجکاوی

مردمک های سرگردان مرا می کاوند