جوجه اردک زشت قصه های تو

این پست پارسال من است. سال ها از پی هم آمد و رفت و من هنوز دلتنگ دست ها و آغوششم. چشمان همیشه منتطرش را می بوسم، من هنوز پشت همان پنجره زنگ زده و فلزی ایستاده ام . در همان باریک ترین کوچه دلتنگی
با جسمی بیمار و روحی خسته و رنجور بدنیا آمدم . بیست مرداد شصت و شش؛ امروز سالگرد تولد من است. چند سال گذشته است؟ کمتر از پنج ثانیه سال های رفته را با انگشتان دستم می شمارم ؛
یک ، دو ، سه ، چهار، پنج، شش، هفت ، هشت، نه ، ده، یازده
یازده سال است او را ندیده ام ، مادرم را می گویم ، در این مدت حتی صدایش را نشنیده ام؛ یازده سال قبل در یک غروب پائیزی ، هنگامی که نه ساله بودم، دست های کوچکم را غریبانه از دست خود جدا کرد و رفت؛ در خانه پدر نامش را به زبان نمی آورم؛ ممنوع است، من به اجبار اطاعت می کنم؛ همه فکر می کنند مادرم را فراموش کرده ام اما هنوز پیراهن بنفش با گلهای سرخابی او را بیاد دارم، همین طور قصه جوجه اردک زشتی را که هر شب برایم می خواند و شعر آدامسی را وقتی می خواست مرا بخنداند و کشیده محکمش، وقتی یک روز بی هوا دستش را در خیابان رها کردم و به سمت ماشین ها دویدم را، یازده سال است که چشم براه اوهستم
خیلی از شبها خاموش و بی صدا در حسرت آغوش گرمش آهسته گریه کردم، فکر می کردم اگر گریه کنم می آید مثل همیشه که می آمد و اشک هایم را از روی گونه هایم می تکاند و مرا می بوسید، اما نیامد یا که شنید و نیامد
آیا هرگز شده دلتنگ من شوی ؟
آن پسر بچه کوچک نه ساله اکنون جوان بیست ساله ای ست که در تمام این سال ها با رویای شیرین حضور تو زندگی کرده است
آیا صدایم را می شنوی؟
هنوز پشت آن پنجره ایستاده ای یا ...؟
تولدم مبارک مامان
posted by فروغ at 11:47 PM 34 comments links to this post