نمی دانستم وقتی برود همه چیز بهم می ریزد
مرگش تعدادی را خاموش کرد و اندکی را بر آشفت
از آن روز تلخ بیست تیر ماه سال هفتاد و شش، ده سال گذشته است؛
پنداری دیروز بود که در آخرین لحظه های عمر پرآشوبش دست هایش را در دستم گرفته بودم و نوازشش می کردم و می گفتم بابا جون خوبی؟ چشماتو باز کن، صدامو می شنوی؟ منو می بینی؟
او مرا سال ها دیده بود اما من در چهره او می خواستم خودم را ببینم؛
فریاد خفه من، بیمارستان کیان، خیابان شریعتی، تابستان داغ، بی پناهی و مهر پایمال شده و محبت به یغما رفته من؛
آخرین نفس هایش را ریخته بود روی دست هایم و پر کشیده بود
چند صباحی بعد شبی از خواب پریدم و دیدم روی سرم نیست، تاج سرم، کسی ناجوانمردانه تاج سر مرا از من ربوده بود؛
پدر تاج سرم بود