...
انگلستان زیباست و دلگیر. راستش من کشورهای زیادی را نمی شناسم . اما این شک در من شکل گرفته است که انگلستان دلگیر ترین کشور جهان است. کشور بسیار متمدنی است... انگلستان هرگز مبتذل نیست. مبادی آداب است اما نه مبتذل. هرگز با وجود غمگین بودن، بی نزاکت نیست. ابتذال از بی نزاکتی نشاًت می گیرد و از زور گویی. از توهم و تخیل هم نشاًت می گیرد...انگلیسی ها مردمی هستند کاملا فاقد خصومت. آن ها نهایتاً سوای خنده هاشان که ناگهان منفجر می شود و بدون پژواک، بی صدا قطع می شود - همیشه جدی اند و هنوز به برخی ارزش های اساسی که هر جای دیگر به فراموشی سپرده شده است - چون جدیت در کار، در تحصیل، در اعتماد به خود، به دوستان و به قول داده شده، وفادارند
...
مردم انگلیس گویی به طریقی از اندوه خود و از اندوهی که کشورشان به خارجیان تحمیل می کند آگاهند. آنها در انگلیس انگار در تبعید گاهی ابدی زندگی می کنند و آسمان های دیگری را در رویا دارند
...
در انگلستان هرگز چیزی تغییر نمی کند، کشوری ست که در آن قطعا هر کس همانی که هست باقی می ماند
___________________
بخشی از داستان "درود و دریغ برای انگلستان "، از مجموعه "فضیلت های ناچیز" ، نویسنده: ناتالیا گینزبورگ ترجمه محسن ابراهیم
