تجریش، پائیز هفتاد و هشت

تمام نگاه من روزی غرق در سبزینه های نازک ترین ساقه یاسی بود که پیچیده بود به تک شاخه آویزان و سرگردان بیدی که باغ شمالی به آن می نازید، هیچ کس نبود به من بگوید باز تکرار می شود و این پیچش ها و گلاویزها تمامی ندارد، من نفهمیدم و پرهیز نکردم و گلوگاهم اینک می سوزد از برش های نا به هنگام تیغ هایی که بر آن نهادند. دیگر خسته ام، می خواهم استراحت کنم، شاید خوابم برد، حال آخرین تجربه من، تو نیز بخواب، شاید فردا باز هم کسی از راه برسد و ساقه یاس رویاهای تو بپیچد به دور تک شاخه بیدی که همیشه از وزش باد می هراسید