بعد از سال ها دوری از ایران و زندگی در خارج کشور رفته بود تا در مراسم به خاکسپاری پدرش شرکت کند؛ ناباورانه بازجویی و بازداشت و سپس زندانی شده و بعد از گذشت چند ماه با قرار وثیقه ای چند میلیون تومانی به طور موقت آزاد شده بود! باید یکسال دیگر می گذشت تا نوبت دادگاه او برسد! دادگاهی که نمی دانست آیا به حکم آن تبرئه خواهد شد یا نه. در سرزمین مادری بیگانه ای بیش نبود، در شهری که بدنیا آمده بود غریبه ای بود پر از گرد و خاک سال ها غربت نشینی. در وطن، تمام آن روزهای دور تنهائی درغربت دوباره به سراغش آمده بود، درست حال کسی را داشت که گم شده باشد، کودکی را می ماند که در شلوغی و ازدحام جمعیت از مادر خود جدا مانده؛ یک سال و چند ماه دیگر گذشت و سرانجام حکم آزادی او صادر شد و اجازه خروج از کشور را داشت؛

وقتی به ایران می رفت پسرش هفده ساله بود اما حالا می رفت دانشگاه. داخل هواپیما نشسته بود و هر چه که به لندن نزدیک می شد حس آزادی در خاک بیگانه نرم و رخوت انگیزتر به جانش می نشست. این حس، عجیب اما واقعی بود. مسمومیتی کور و خفه در اعماق روحش نفوذ کرده بود، دردناک بود. اکنون دوباره به سرزمینی بازمی گشت که موهای خود را در آنجا سپید کرده بود، سالهای جوانی خود را، گاهی به ناامیدی و زمانی به امیدی اگر چه واهی، دلخوش، گاه از روی اجبار به کاری مشغول شدن وگاه از روی هوسی ناپایدار، گریزان. بر فراز فرودگاه هیترو احساس کرد به سرزمینی وارد شده که به آنجا تعلق ندارد اما تعلق خاطر دارد؛

هفتم آوریل 2004