دلواپسی مرگ

نتونستم باور کنم که دیاکو عزیز، صاحب وبلاگ غریبه تو غربت ، دوست وبلاگی من و خیلی دیگر از دوستان از دنیا رفته؛هیچ گاه مثل خودم کوتاهی نمی کرد و زود پاسخ کامنت های منو می داد، اولین و آخرین ایمیلی که از او داشتم مضمونش این بود که داستانی را که قرار بود بخونم همراهش نبود و بهم گفته بود سعی می کنه تا اونو زود بفرسته و من هم چنان منتظر ارسال و خوندن داستان دیاکو بودم، اما زمان ارسال طولانی شد و یکی از روزهای هفته قبل به وبلاگش سر زدم اما فضا برام جدید بود، دیگر از شعرها و متن های دیاکو اثری نبود، ازعکس های دختر زیبا چیزی دستگیرم نشد، کامنت ها را که خوندم در یافتم دیاکو از دنیا رفته و عکس ها متعلق به خواهرش مهسان است، اما مطمئن نبودم، از دوستان و خواهرش مهسان که ازاین به بعد قرار بود تا وبلاگ برادرش دیاکو را آپ کنه پاسخ خواستم، تا این که مهسان عزیز پاسخم را داد و دیگه اطمینان پیدا کردم که خبر صحیح ست؛
دیاکو مثل باد، مثل رعد، مثل برق، از دنیا رفت؛
انگار پاشو گذاشت اون سوی عالم و رفت، چقدر ساده می گم رفت؛
انگار هیچ وقت این سوی دنیا نبوده، مثل یه عابر، ساده و بی تعارف رفت؛
دیاکو رو دوست داشتم چون صادق بود و صفا داشت؛ دیاکو رو دوست داشتم چون بی ریا دوست داشت؛
براش یه آرزو شادی در جهان دیگه دارم؛