مهربان دستت را به من بده

آوازی خوش سر می دهم، تنهایی معنای لفظی خود را از دست می دهد، در انبوه کلماتی که دور من خود را

می تنند مدفون نمی شوم

حرف می زنم، به خود می بالم که می توانم فریاد بزنم، زندگی کنم، دوباره عاشق شوم و با

این حس مفتون کننده به پرواز در آیم و تا بلندترین نقطه هستی صعود کنم
من دوباره بال می گشایم